اگر گذری هر چند کوتاه از خرم آباد داشته باشی، آن چه بیش از همه به ذهن می رسد عدم انطباق این نام با این استان است. شاید به راحتی بشود گفت خرم آباد نه خرم است و نه آباد. اما با اغماض از این ناآبادانی، گاهی اتفاقاتی می افتد که دیگر نه می توان آن را به تقدیر و سرنوشت و نه محرومیت و تبعیض ارتباط داد. در واقع هر از چند گاهی دست طبیعت به بهترین شکل ممکن آن چه را که باید بی تدبیری و بحرانِ مدیریت بحران نامید را در این استان به رخ می کشد. واقعیت تلخ غرق شدن دانشجوی دختر ایلامی در خرم آباد اوج نماد ناکارآمدی مدیریت بحران در این استان را نشان می دهد. آن چه که بدیهی می نماید این است که اظهارت برخی مسئولان در خصوص مشکلات خرم آباد که عقبه آن را نه دیروز و امروز بلکه تاریخی می دانند نشان از آن دارد که این مورد آخرین موردی نخواهد بود که قربانی بی کفایتی طرح های در ظاهر عمرانی و نابسامانی مدیریت این دیار خواهد شد. این که شهردار خرم آباد غرق شدن دانشجویان را سهل انگاری خود شخص و راننده ذکر کرده(فردا نیوز) و قطعا راننده نیز به عنوان یک شهروند عادی خود را مبرا از مسئولیت در قبال این حادثه خواهد دانست، همان حکایت آشنای همیشگی کشورمان یعنی توپ را در زمین دیگران انداختن است. اصولا نکته اینجاست که چرا از چنین حوادثی همواره ما به عنوان افکار عمومی، مسئولان به عنوان افراد مسئول و پاسخگو و هر نهاد مربوط و غیر مربوط در آن حوزه حادثه رخ داده شده به دنبال مقصر و مسئول می گردیم. جستجویی که تقریبا در قریب به اتفاق موارد یا به نتیجه نمی رسد یا نتیجه ای هدایت شده در بر خواهد داشت. از اینرو شاید گشتن به دنبال بی مسئولیتی خیلی ساده تر و در بردارنده خیل عظیم موارد باشد تا آن که بخواهیم به دنبال مسئول باشیم. در واقع غرق شدن این دانشجو در بطن خود از آن دست عواملی بود که باعث شد تا معضلاتی که تنها با قدری کار کارشناسی، تدبیر و مدیریتِ درست قابل حل هستند نمود پیدا کنند، وگرنه، اگر این حادثه و موارد مشابه آن که سال گذشته در کوهدشت و ایلام نیز اتفاق افتاد نبودند، بارندگی، سیل و سریز شدن آن در خیابان ها تنها یک عامل طبیعی محسوب می شود.
به هر رو، جامعه اکنون به سادگی یک شهروند خود را از دست داده و این که سازمان به سازمان و مسئول به مسئول به دنبال مقصر می گردند دردی را دوا نخواهد کرد، چرا که به گفته شهردار خرم آباد «وقتی به قانون عمل نمی شود مقصر کیست؟». درمانده شدن از پاسخ به این سوال که افکار عمومی باید آن را بپرسد و نه مسئولان اجرایی جای خود را دارد. اما یک نکته قابل تامل از فیلم منتشر شده در فضای مجازی(حال چه مربوط به این حادثه باشد چه حادثه دیگری) و چند سوال را ما از همه کسانی که اکنون به دنبال مقصر می گردند می پرسیم.
اول آن که؛ چرا تنها با حدود یک ساعت بارندگی باید شاهد وقوع چنین حجم عظیمی از میزان آب های جاری شده در سطح معابر شهر باشیم؟
دوم؛ چرا در شهر پربارشی همانند خرم آباد نباید بستر های مناسب جهت هدایت آب های جاری حاصل از بارندگی وجود نداشته باشد؟
سوم؛ چگونه است که زیرگذرها بحث برانگیز به عنوان طرح های عمرانی که برخی آنها را از دلایل بروز این حادثه دانسته اند بدون در نظر گرفتن همه جوانب کارشناسانه به بهره برداری رسیده اند؟
چهارم؛ تفاوت ارتباط بین خسارت مالی و جانی بارندگی در خرم آباد و شهرهای بسیار پر بارش تر کشور در نوع بارندگی بین آنهاست یا عوامل مدیریتی؟
و نکته آن که چه اتفاقی افتاده است که جامعه در هر حادثه ای تنها به دنبال ضبط فیلم از آن می باشد و ما مردم نسبت به جان هم نوعان مان آن هم یک خانم تا این اندازه بی تفاوت شده ایم و حتی مانع کمک آنانی که قصد کمک دارند(با توجه به گفتگوی موجود در فیلم) می شویم.
و در آخر اگر آن گونه که شهردار خرم آباد تاکید کرده که«خیابان شورا بیش از ۲۰ متر پل دارد و ضرورتی نداشته دانشجویان از آن محل بروند.... یک دفعه باران می آید و وارد دره خرم آباد می شود و کنترل آن سخت است»، به نظر می رسد که شهروندان خرم آبادی از این پس با هر بارش یا نباید در خیابان ها حاضر شوند یا این که هر لحظه انتظار وقوع حادثه برای خود را داشته باشند.
خراب مانده اصطلاح درست تری هست برای این شهر