در مجموعه نظام اسلامی لازم است به تعریفی روشن از «فرهنگ و هنر »و جایگاه
آن دست یافت.
بسیاری از تضادها،اختلاف ها و تعارض ها از آنجا ناشی می شود که
ما پس از نزدیک به چهار دهه هنوز وقت کافی برای تعریف این مسأله مهم
نگذاشته ایم.
ضعف معنا شناسانه موجب گنگ ماندن مفهوم و معنای زبانی
«فرهنگ» ودر نتیجه آسیب شناسی آن در حوزه هایی چون «تهاجم فرهنگی» و
«ولنگاری فرهنگی» شده است.
در جامعه ایرانی،فرهنگ دارای مفاهیم متعددی است
که درک و ترسیم یک ویژگی مشترک برای این لفظ را با مشکل روبرو نموده است.
در
حوزه فرهنگ باید بین نخبگان فرهنگی و توده های مردم به وفاقی منطقی و
قابل قبول دست یافت و نیز با مجموعه های سیاسی،امنیتی وقضایی نظام به جمع
بندی و هماهنگی رسید.
بدون شکّ همه دولتهای پس از انقلاب اسلامی با «چالش
فرهنگی »روبرو بوده اند. بر این اساس،تا زمانی که نگرش کلان اجتماعی به
مقوله «فرهنگ» اصلاح نشود و جایگاه «فرهنگ» به شیوه صحیح تبیین و طراحی
نشود، مجموعه انتظارات از مقولهٔ«فرهنگ» به صورت صحیح «مهندسی »نمی شود.
بنابرآنچه
گفته شد ،سیاستگذاری موفق در حوزه فرهنگ،ایجاد حداکثر توافق هم در سطح
عالی سیاستگذاران، هم میان دستگاههای حاکمیتی ،بخش خصوصی،نهادهای مدنی و
مردم است.
تحقق این هدف نیازمند مشارکتی عقلایی است که کلیه ذی نفعان
در آن فعالیت و به ایفای نقش بپردازند .
باید به این مهم واقف باشیم، تا
زمانی که درک مشترکی از مشکل و توافقی نسبی در خصوص راه حل های ممکن به
دست نیاید، نمی توان انتظار سیاستگذاری موفق داشت.