به گزارش خبرگزاری تابناک لرستان ،ما مردم لرستان همیشه می نالیم. چرا و از دست چه کسی؟ می نالیم که چرا به استان ما بودجه کافی نمی دهند؟ می نالیم که چرا استان ما از بودجه سهم کمی دارد؟ چرا جوانان ما بیکارند؟ چرا ما استان برخورداری نیستیم؟ اما آیا هرگز از خود این سؤال را پرسیده ایم که ما خودمان چه نقشی در این میانه داریم؟ اصلاً آیا ما خودمان می توانیم در این رابطه نقشی داشته باشیم؟
با این چند سؤال شروع کردم تا بگویم ما باید واقعیت را قبول کنیم، و واقعیت این است که؛ قدرت همیشه همان جایی است که «اختیار تقسیم پول» آنجاست، آنجا که برای تقسیم درآمد کشور تصمیم می گیرد و سهم هر استان و شهری را نه بنا به لیاقتی که دارد، بلکه بنا به میزان قدرتی که دارد به او می دهد. حالا این مرکز یا این جایی که در کشور ما این اختیار را دارد کجاست؟
این مرکز در کشور ما «مجلس» است. همان مجلسی که ما خودمان نمایندگانش را انتخاب می کنیم. اما براستی آیا مردم اصفهان برای ما لرستانی ها و خرم آبادی ها نماینده انتخاب می کنند؟ آیا مردم تبریز و اراک و مشهد برای ما نماینده انتخاب می کنند؟ پس چه کسی این کا را می کند؟ آیا کسی غیر از خود ما نمایندگانمان را انتخاب می کند؟ نخیر، هیچ کسی غیر از خودمان نمایندگان ما را انتخاب نمی کند.
اما یک سؤال بسیار مهم؛ چرا ما همیشه کمتر
از شش ماه بعد از هر انتخاباتی که برای نمایندگانمان در مجلس انجام می دهیم پشیمان
می شویم؟ آیا این پشیماتی معنایی بجز این دارد که ما انتخابی با «هوشیاری» انجام
نداده ایم؟! آیا جز این است که ما نگاه کوتاه مدت به انتخابمان داشته ایم؟ آیا جز
این است که ما منافع کوتاه مدت و شخصی مان را در انتخابمان مدنظر داشته ایم؟ آیا
جز این است که دلسوز خودمان نبوده ایم؟ آیا با این انتخابهایمان حق نالیدن داریم؟
آیا ما حق اعتراض کردن داریم؟ حق نالیدن و اعتراض کردن داریم، اما اعتراض به
خودمان و انتخابهایمان! بله ما تنها می توانیم به خودمان اعتراض کنیم که «انتخاب» کرده ایم و همیشه در
کمتر از شش ماه از انتخاب خودمان پشیمان شده ایم.
انتخابات در راه است. گذشته ها گذشته است و آینده در مقابل ماست. برای گریختن از «چاه پشیمانی» باید به «قلۀ هوشیاری» برویم. انتخاب هوشیارانه تنها راه ما برای ترسیم آینده ای بهتر از گذشته است.
علیرضا رباطی